Turyn, jako stolica Piemontu, był w XVII w. we władaniu korony francuskiej. Książęta sabaudzcy uczynili z tego sennego, prowincjonalnego, średniowiecznego miasteczka swą rezydencję. Emanuel Philibert, który jako pierwszy wzniósł w Turynie swój pałac, pragnął rezydencji, którą mógłby się chwalić. W czasach narastającego absolutyzmu oznaczało to, że musi ona oddawać wielkość panującego, a w jego dobrach być punktem centralnym, oraz że musi militarnie współgrać z rezydencjami innych europejskich monarchów. Na miejscu pałacu biskupiego powstał nowy pałac książęcy, który w ciągu 200 lat przeistoczył się w dzisiejszy Palazzo Reale. Miasto umacniało swe fortyfikacje, zastępując średniowieczne mury obronne rozległym systemem umocnień, obejmującym również wzgórza po drugiej stronie Padu, co miało wrogiej artylerii uniemożliwić swobodny ostrzał miasta. Punktem centralnym panów sabaudzkich, którzy od 1718 r. nosili tytuł królów Sardynii, jest Piazza del Castello wraz Palazzo Reale, barokowymi budynkami ministerialnymi, a także skoro władza potrzebuje błogosławieństwa z góry, przylegającą do nich katedrą. Nie zapomniano także o pałacykach letnich i myśliwskich. Znajdują się one w Rivoli, Venarii, Moncalieri, Aglie, Valentino, Villa della Regina, Racconigi, a prawdziwą perłą jest pełna polotu Pallazina Stupinigi, dzieło geniusza architektury Filippo Juvarry.

Turyn - olbrzymi renesansowy Piazza Castello zaprojektowany na planie

prostokąta w 1584 r.

Palazzo Reale było główną siedzibą panów sabaudzkich.

Palazzo Carignano z fasadą z czerwonej cegły w Turynie, także należał

do dynastii sabaudzkiej.

Piazzo Madama z XV wieku, w którym mieści się Museo

Civico di Arte Antica

Jedna z sal Palazzo Reale.

Jedna z sal Palazzo Reale.

Jedna z sal Palazzo Reale.

Jedna z sal Palazzo Reale.